Expo: Het verborgene van de vrouw

Over de kunstenares: ''Ik ben NEVEEN RUSTUM, geboren op 28 oktober 1995 in Al Swaidaa in Zuid Syrië. Mijn vader en moeder wonen nog in Syrië evenals mijn broer. In Syrië heb ik een studie gevolgd in tekenen en schilderen. Deze studie bestond uit verschillende onderdelen van klassiek tot modern. Ik heb deze studie afgerond met een diploma.

Ik volgde deze studie omdat ik graag teken en schilder op het doek. Ik leg mijn gevoel vast in mijn schilderijen en dit geeft mij rust en ontspanning. Binnen mijn familie is niemand artistiek aangelegd. Je zou kunnen concluderen dat ik het niet heb geërfd maar dat het altijd in mij heeft gezeten. Het liefst werk ik abstract in combinatie met realistisch. Mijn werk is kleurrijk, ik kan niet anders.

In Syrië studeerde ik in Damascus en tijdens mijn studie gaf ik ook les aan schoolkinderen in de leeftijd van 6 tot 14 jaar. Ook heb ik ervaring opgedaan met autistische kinderen. Ik probeerde deze kinderen door schilderen beter met elkaar om te laten gaan en beter te laten samenwerken.

Ik ben in Syrië in 2014 getrouwd. Wij wilden weg uit Syrië vanwege de oorlog, maar ook omdat wij tot een minderheidsgeloofsgroep behoorden. Mijn man zou ook in militaire dienst moeten en dan vechten voor de overheid. Hij is in 2015 gevlucht. In 2016 kon ik hem volgen en waren wij weer samen.

Wij wonen nu in Borne en raken aardig ingeburgerd. Wij doen ons best daarvoor.

In ons nieuwe woning in Borne ben ik weer gaan tekenen en schilderen. Ik kan nu weer mijn gevoel en spanning kwijt op het doek en dit helpt mij om alles te verwerken en het geeft mij rust. Ik heb inmiddels al een aantal tekeningen/schilderijen gemaakt. Deze bewaar ik nog thuis. Ik doe dit in combinatie met mijn studie Nederlands aan het ROC (want de Nederlandse taal spreken en schrijven vind ik belangrijk) en de zorg voor mijn gezin. Ik ben moeder van een geweldige en gezonde zoon, JOY. Ik voel me bevoorrecht dat ik mijn werk in het Kulturhus mag laten zien.

De naam van deze expositie “Het verborgene van de vrouw”, heb ik geprobeerd tot uiting te brengen op mijn doeken. Immers iedere vrouw is anders, sommigen zijn verlegen, anderen hebben durf en weer anderen laten niet alles zien. Op de doeken kun je slechts gedeelten van een vrouw zien. Het tekent het innerlijk van de vrouw, wat zij voelt en wat zij wil.

Mijn doel is om vrouwen te bereiken en ze te laten zien en voelen, dat zij zich vrijelijk kunnen uitten, zich zelf kunnen kennen, en zich vrij kunnen voelen.

Dit is nog maar het begin van een lange weg, want ik wil dolgraag verder met tekenen en schilderen. Ik zal nog veel moeten leren, maar eerst wil ik de Nederlandse taal goed kunnen spreken en schrijven. Ik heb veel steun van mijn man, die helemaal achter mij staat. Wij hebben ook enkele Nederlandse vrienden, die ons helpen waar ze maar kunnen.''